Hadrurus arizonensis (Ewing, 1928) Grootte: Kan groeien tot zo’n 15 cm in totale lengte. Algemene informatie Hadrurus arizonensis is een grote Noord-Amerikaanse soorten die behoort tot de familie Caraboctonidae en het geslacht Hadrurus, die voor het eerst werd beschreven door Thorell in 1876. De familie Caraboctonidae bestaat uit vier geslachten en achttien of meer soorten die over het algemeen kunnen worden gevonden in de hele Zuid-West delen van Noord-Amerika en in de gehele westelijke helft van Zuid-Amerika. Hadrurus wordt echter alleen in arizonensis gevonden en bepaalde delen van Arizona, Zuid-Californië, Nevada en Utah, en sommige populaties kunnen voorkomen ten zuiden van de grens in Mexico. Hadrurus arizonensis hebben enkele zeer vergelijkbare familieleden die behoren tot hun geslacht. Dit zijn een paar manieren om een onderscheid te maken tussen H. arizonensis en andere Hadrurus soorten. Hadrurus arizonensis Anterior gedeelte van de intra-oculaire driehoek altijd lichtgeel of stro-kleur. Mesosoma bruin, hier en daar gekleurd met alle soorten lichtgeel of stro-kleurig. Hadrurus spadix Anterior gedeelte van de intra-oculaire driehoek donkerbruin tot zwart van kleur, uniforme kleur van de carapace en mesosoma. Hadrurus hirsutus Zeer vergelijkbaar met arizonensis, maar vertoont een donkerder gekleurde regio dan die van arizonensis die zich verspreidt vanaf het oculaire tubercle. (Natuurlijk zou dit gewoon als een indicator gezien kunnen worden wanneer men over genoeg middelen beschikt.) Anatomie Anatomisch, Hadrurus arizonensis, samen met de andere leden van de familie Hadrurus, vertonen veel fysieke kenmerken die hen in staat stellen te gedijen in hun natuurlijke omgeving. De meest zichtbare kenmerk is een enorm aantal setae over verschillende gebieden van het lichaam. De pedipalps, looppoten, metasoma en gifblaas zijn allemaal bedekt met dichte fijne haartjes, welke lucht en andere chemische signalen oppikken de schorpioen de omgeving laat verkennen. Naar mijn mening is het aantal setae in deze soorten een aanpassing voor het leef-milieu, waaronder het graven in substraat, het opsporen van grond trillingen en andere prikkels van verder weg (trillingen). Ook, in tegenstelling tot tropische soorten waar prooi meestal overvloedig aanwezig is, zijn veel soorten woestijnschorpioenen genoodzaakt om te profiteren van alles wat op hun pad komt. Dus hebben ze zich aangepast om continu allert te zijn. Een ander opmerkelijk aspect van sommige "woestijn-soorten", zoals Hadrurus is hun gebruik van extra lipide lagen, welke helpen in het voorkomen van water verlies. Dit maakt de schorpioen in staat veel vocht uit hun prooi op te slaan; maar ze zijn waargenomen drinkend van conventionele waterbronnen. Habitat Hadrurus arizonensis worden vaak aangetroffen in droge gebieden, die bestaat uit zand, grond en klei mengsels, maar ook in een reeks van semi-aride omgevingen. Ze zijn uiterst actieve nachtdieren die ook zeer vaak graven. Vaak zijn ze te vinden in tijdelijke holen, bijvoorbeeld in boomstammen, delen van hout, stenen en dergelijke voorwerpen. Ze staan er om bekend uitgebreide holen te graven, variërend van een tot enkele meters onder het oppervlak. Deze diepe, meer permanente holen zijn vaak gebouwd in een soort helling, wat natuurlijk een meer stabiele omgeving creeert voor het graven. Deze foto's zijn terreinen waar Hadrurus arizonensis zijn gedocumenteerd. Bepalen van sexe in Hadrurus arizonensis Een methode is het tellen van de tanden op de pectines. Blijkbaar, 26-33 zou duiden op een vrouwelijk geslacht, en 35 of meer zou kunnen wijzen op de mannelijke. Anderen zeggen 32-37 is mannelijke en vrouwelijke 24-31 tanden. Hierdoor is het pectine tellen niet altijd 100% accuraat. Maar ik heb nooit last tellen dankzij de methode hieronder. Ik geef de voorkeur aan de plaatsing van het pectines, wat veel makkelijker is. Zoals u kunt zien, de mannetjes pectines hebben een aanmerkelijk grotere kloof op het gebied van de genitale Operculum Vrouwen hebben echter een andere hoek van de pectines, en ze lijken de zijkanten van de genitale opperculum te overlappen. Naar mijn mening is dit de meest betrouwbare manier om de seksen te differentiëren. Deze methode staat er ook om bekend om te werken op jonge instars. Tevens werd gemeld dat de pectine tanden soms langer zijn bij mannen, dan bij vrouwen. Vrouw: Man: Gevangenschap Hoewel sommigen deze soorten houden op een lichte zandlaag, ik denk dat ze meer nodig hebben. Vele centimeters van substraat zou hun leven meer comfortabel maken. Zoals eerder gezegd, ze zijn eindeloze gravers, en ze kunnen gemakkelijk meer dan zes centimeter op een nacht graven. De dieren moeten vrij warm worden gehouden overdag, persoonlijk zou ik tussen de 26 en 32 graden overdag en kamertemperatuur ’s nachts aanhouden. Enige luchtvochtigheid is voor de soort nodig om het echt goed te doen, ook om die reden is een aanzienlijke hoeveelheid substraat aanbevolen, zodat de schorpioen kan kiezen uit de gewenste mate van comfort. Het toelaten van te veel vocht in combinatie met een slechte circulatie kan ervoor zorgen dat de schorpioen mycose ontwikkeld, dus dat moet je in de gaten houden wanneer de ondergrond verzadigd is en je moet er zeker van zijn dat de ruimte goed geventileerd wordt. Het communal houden kan een kwestie zijn, afhankelijk van het temperament van de individuele schorpioenen en ook de grootte en de setup van de behuizing. In het algemeen is het het beste dat ze individueel worden behuist, maar als je moet, vloeroppervlakte en schuilplaatsen moeten overvloedig beschikbaar zijn. Het is ook vermeldenswaardig dat in gevangenschap, is geconstateerd dat de vrouwtjes een gewoonte hebben van het aanvallen van mannelijke soortgenoeten. Dit betekent dat je ze moet houden in kleine groepen, met bij voorkeur schorpioenen van hetzelfde geslacht. Dit is een typisch Hadrurus setup volgens mijn normen. Kweken Hadrurus arizonensis, zijnde een grotere soorten en die een winter vorst nodig heeft, neemt enige tijd voor de zwangerschap leidt tot jongen. Na de paring, kan een nest worden verwacht na zo’n 10 tot 12 maanden, van nature meestal in de lente. De relatief grote jongen vervellen na zo’n 7 tot 10 dagen naar instar 2. Vaak is er weinig succes met het opkweken van een volledige generatie Hadrurus. Waarschijnlijk hebben ze een beter leef-milieu nodig tot nu toe geprobeerd om goed te kunnen groeien. Daardoor overlijden vele jongere schorpioenen na 1 tot enkele vervellingen. Hoewel sommigen scorplings voorbij de kwetsbare periode hebben gekregen is dit aantal helaas nog beperkt, maar hopelijk niet voor lang. Hadrurus arizonensis vereisen ongeveer 5 -7 vervellingen om volwassen te worden. Omdat de soort moeilijk is op te kweken, is er geen duidelijk beeld van het aantal overlevende jongen. Sommigen suggereren dat een winter koelingsperiode absoluut noodzakelijk is om een goede groei en ontwikkeling van het ongeboren jong te stimuleren, ik heb zelf beoefend dit in het verleden met vergelijkbare soorten en vond het heel goed te werken. Giftigheid Hadrurus arizonensis staat niet bekend als een potentieel gevaarlijk soort. Steken veroorzaken meestal gelokaliseerde pijn, zwelling en verkleuring van de injectieplaats. Het is ook aangetoond dat zelfs bij zeer (relatief) grote hoeveelheden gif welke werd geïnjecteerd in muizen (50-60 gram in massa) er geen schade was op langere termijn. Ook is geconstateerd dat het gif van Hadrurus gertschi, een familielid van H. arizonensis, een peptide bevat genaamde "HgeTx1", een kalium kanaal antagonist. Dit laat zien dat er een relatieve vergelijking is met andere soorten. vergelijkbare peptiden worden gedeeld door soorten zoals Pandinus imperator (60% identiek) en Heterometrus spinifer (45% identiek). Ook "Hadrurin", een cytolytische (cel vernietigend) en antimicrobiële peptide, is gevonden bij deze soort. Deze natuurlijke peptiden worden onderzocht en zouden mogelijk kunnen worden gebruikt om ziekten zoals kanker, schimmelinfecties en bacteriële wonden te genezen. Bronnen: The Scorpion Files, Scorpions of the genus Hadrurus, Stahnke, Herbert L, Info van Chuck Christiansen. Vertaling van scorpion of the month atrikel van Ed Duffy, venomlist.com, november 2007 Copyright by Ed Duffy, 2007 Vertaling: Jeroen Kooijman, met toestemming van Ed Duffy.
